Początek przygody

Trwało to dłużej niż zakładaliśmy, ale już jest - nasz pierwszy post z wyjazdu do Australii 

(po polsku) ;)

Tydzień przed

Po przyjęciu pożegnalnym, które miało miejsce na tydzień przed naszym wyjazdem, dało się odczuć, że atmosfera w domu była napięta. Nie tylko Patrick i ja byliśmy nerwowi. Nerwy udzieliły się też rodzicom Patricka i mojej mamie. W ciągu tego tygodnia nikt nie żartował. Wszyscy byli poddenerwowani. Cała nerwówka (tak to nazwijmy, bo mimo, że do tych uczuć dołączona była radość i strach, to jednak nerwy przeważały) sięgnęła zenitu na dzień przed wyjazdem. Wciskanie ostatnich drobiazgów do plecaka, sprawdzanie po raz 150000, czy wszystkie punkty z listy są odhaczone i zastanawianie się, czy jednak o czymś nie zapomnieliśmy. W dzień wyjazdu działaliśmy obydwoje na autopilotach. Dopięcie plecaków (co wcale nie było takie proste) i dawaaaj na lotnisko!

Droga do Australii

Nie chcieliśmy ryzykować spóźnienia się na samolot, więc wyjechaliśmy 5 godzin przed planowanym wylotem. NA SZCZĘŚCIE autostrada była pusta i o spóźnieniu nie było mowy. Czas do wylotu minął w mgnieniu oka: kawa, oddanie bagaży, pożegnanie się z rodzicami i babcią Patricka, telefon do mamy. Po przejściu kontroli bezpieczeństwa - duty free! Czyli wszystko czego dusza zapragnie :) Ja buszowałam w kosmetykach, Patrick zniknął w degustacji alkoholi :P

W końcu zajęliśmy miejsce w samolocie i wystartowaliśmy! Na początku byłam przerażona, bo mnie takie wielkie maszyny czy to samoloty czy statki - przytłaczają, a airbus A380 jest największym latającym samolotem pasażerskim: dwupokładowy, z możliwością zabrania ponad 850 osób. Cały strach prysł, gdy okazało się, że na pokładzie mamy WiFi, podgląd z kamer rozmieszczonych dookoła samolotu oraz nieskończony wybór filmów, seriali czy gier. I to wszystko na ekranie indywidualnym. Nie wiem, jakie Wy macie doświadczenia z samolotami, ale ja -  użytkowniczka tanich linii lotniczych w Europie, byłam pod wrażeniem. Cały czas mogliśmy też obserwować, w jakiej strefie czasowej jesteśmy - gdzie jest noc i dzień.

Emirates naprawdę nam zaimponował - nawet jedzenie było pyszne! Główne menu miało zawsze dwie opcje, przy czym ciężko było się zdecydować. Kończyło się na tym, że ja brałam pierwszą,

a Patrick - drugą propozycję. 

Siedzieliśmy w środkowym rzędzie, więc nie mieliśmy dostępu do okien, ale jak chcieliśmy zobaczyć, co dzieje się w chmurach, mogliśmy skorzystać z kamer rozmieszczonych dookoła samolotu! Patrząc wstecz - czas w samolocie upłynął nam bardzo szybko. Decyzja, żeby polecieć z Emirates była trafna! Międzylądowania w Dubaju i Singapurze nie trwały zbyt długo, a to przez ciągle powtarzające się kontrole. Nie było czasu, żeby rozejrzeć się dookoła (może i dobrze, bo duty free w Singapurze było bardzo kuszące).

Do Brisbane dolecieliśmy w środku nocy, po 26 godzinach od startu. 

Zmęczeni, ale zadowoleni, bo właśnie spełniało się nasze marzenie. 

Buziaki :*

Ania i Patrick